موریانه های مست

برای مردم تا خرخره از نفرت و رنج نوشیده ی سرزمینم که طناب فقر و اسارت گلویشان را گزیده و بی عدالتی سینه ی شان را دریده است، به اصرار قلم مینویسم: « خسته نباش موریانه. کنار من طاقت بیاور که به پایه های چوبه ی دار رسیده ایم و چیزی نمانده است تبر شویم. » منبع